"Amorgos"

The following lines stem from an eight pages long poem, entitled Amorgos and written by Nikos Gatsos (1943), which years ago made me encounter, in its own particular way, some of the essence of "the modern Greek", general and normative as the latter is:

***The very first verses***

Με την πατρίδα τους δεμένη στα πανιά και τα κουπιά στον άνεμο κρεμασμένα
Οι ναυαγοί κοιμήθηκαν ήμεροι, σαν αγρίμια νεκρά μέσα στων σφουγγαριών
     τα σεντόνια
Αλλά τα μάτια των φυκιών είναι στραμένα στη θαλασσα
Μήπως τους ξαναφέρει ο νοτιάς με τα φρεσκοβαμένα λατίνια

 ***

...Ξύπνησε γάργαρο νερό από τη ρίζα του πεύκου να βρεις τα μάτια των σπουργιτιών και να τα ζωντανέψεις ποτίζοντας το χώμα με μυρωδιά βασιλικού και με σφυρίγματα σαύρας. Το ξέρω είσαι μια φλέβα γυμνή κάτω από το φοβερό βλέμμα του ανέμου είσαι μια σπίθα βουβή μέσα στο λαμπερό πλήθος των άστρων. Δε σε προσέχει κανείς κανείς δε σταματά ν᾽ακούσει την ανάσα σου μα συ με το βαρύ σου περπάτημα μες στην αγέρωχη φύση θα φτάσεις μια μέρα στα φύλλα της βερυκοκιάς θ᾽ανέβεις στα λυγερά κορμιά των μικρών σπάρτων και θα κυλήσεις από τα μάτια της αγαπητικιάς σαν έφηβο φεγγάρι. Υπάρχει μια πέτρα αθάνατη που κάποτε περαστικός ἐνας ανθρώπινος άγγελος έγραψε τ᾽όνομά του επάνω της κι ένα τραγούδι που δεν το ξέρει ακόμα κανείς ούτε τα πιο τρελά παιδιά ούτε τα πιο σοφά αηδόνια... 

***

***and the end of the poem***

Χρόνια και χρόνια πάλεψα με το μελάνι και το σφυρί βασανισμένη καρδιά μου Με το χρυσάφι και τη φωτιά για να σου κάμω ένα κέντημα
Ένα ζουμπούλι πορτοκαλιάς
Μιαν ανθισμένη κυδωνιά να σε παρηγορήσω
Εγώ που κάποτε σε άγγιξα με τα μάτια της πούλιας
Και με τη χαίτη του φεγγαριού σ᾽αγκάλιασα και χορέψαμε μες στους        

καλοκαιριάτικους κάμπους

Πάνω στη θερισμένη καλαμιά και φάγαμε μαζί το κομμένο τρυφύλλι
Μαύρη μεγάλη μοναξιά με τόσα τριγύρω στο λαιμό τόσα χρωματιστά πετράδια στα μαλλιά σου.

 (translation might be added when at hand)